Wciąż znikoma wiedza na temat trudności żywieniowych okresu dzieciństwa generuje błędne i krzywdzące opinie społeczeństwa na ten temat. Wskutek tego winą często obarczani są rodzice, a niedopatrzeń doszukuje się w ograniczonym repertuarze żywieniowym rodziny, złym podejściu wychowawczym, pobłażaniu.

Według klasyfikacji DSM-V, ARFID, to zaburzenie odżywiania lub karmienia, które charakteryzuje ograniczony repertuar żywieniowy, prowadzący do niedoborów żywieniowych i energetycznych.

Osoby cierpiące na tę przypadłość unikają pokarmów z różnych powodów:

• ze względu na ich właściwości sensoryczne (smak, zapach, tekstura, dźwięk podczas przeżuwania),
• konsekwencje przeżytej traumy (zadławienie, zakrztuszenie, wymioty),
• małe zainteresowanie jedzeniem.

Zaburzenie występujące statystycznie częściej u dzieci i młodzieży, niż w okresie dojrzewania i dorosłości, a jego następstwem są społeczne konsekwencje takie jak: izolacja; niechęć do brania udziału w rodzinnych/towarzyskich spotkaniach; wycofanie lub intensywne reakcje emocjonalne w odpowiedzi na nieustające zachęty do jedzenie; utrzymujący się uporczywy lęk; depresja.